Anticiperen (maar waarom eigenlijk?)

Alles leek goed te gaan. Ik liet op de valreep een verstandskies trekken, maar de pijn en de zwelling bleken mee te vallen. Al mijn bagage paste in mijn backpack, en ik kon ‘m ook nog zelf optillen. Vanochtend leek het erop dat mijn vlucht naar Santiago de Compostella geannuleerd was, maar dat was een foutje van Schiphol. En ik dacht dat ik in Spanje de bus richting Lugo zou missen, maar uiteindelijk was de halte veel minder ver lopen dan verwacht. Zie je wel, zei ik tegen mezelf. Alles gaat goed. Dingen lijken altijd erger dan ze zijn.

Ik keek tevreden uit het raam van de bus en zag het frisgroene glooiende landschap van Galicië aan me voorbij trekken. Ik ben normaal nogal een doemdenker. Eén van de redenen dat ik nooit goed alleen op reis durf, is omdat ik het (Spaans) benauwd krijg van het idee dat er van alles fout kan gaan. Of dat dingen anders kunnen lopen dan ik van tevoren bedacht had. Ook in andere gebieden van mijn leven is dit een patroon. Waarom nieuwe enge dingen proberen als je ook gewoon de bekende weg kunt kiezen? Het hele idee van deze trip was dat ik het onbekende zou durven omarmen. En terwijl ik in die bus zat, dacht ik even dat ik al geslaagd was. Ik zat gewoon ineens in een bus in Spanje. Dat kón blijkbaar gewoon. In mijn hoofd was ik al bezig met het schrijven van een triomfantelijk stukje. Ik keek ernaar uit om over mezelf te kunnen schrijven dat ik mijn eindbestemming had bereikt zonder in paniek te raken.

Toen de buschauffeur mijn stopsignaal negeerde waardoor ik de bus richting Chantada miste, voelde ik toch even een lichte s t  r e s s opborrelen. Maar vanuit Lugo kon ik gewoon de bus of een taxi terug pakken, zag ik op mijn telefoon. No problem. Alles cool. Chill chill chill. Ik ademde in door mijn neus en visualiseerde de dieren die ik vanaf vanavond zou gaan verzorgen. Het stipje op de horizon waar ik al wekenlang mijn ogen op fixeerde. Als ik daar eenmaal ben, dacht ik. Als ik daar eenmaal aankom, dan is het moeilijkste voorbij. Voor nu ga ik genieten van de reis en me niet te druk maken. Het komt goed, ik ben er bijna. Ik betrapte mezelf erop dat ik daarbij mijn eigen arm aaide om mezelf een beetje gerust te stellen.

Het werd een taxi, besloot ik in Lugo. Dan kon ik gelijk naar dat obscure adres van de dierensanctuary in plaats van een taxi zoeken in Chantada. De taxichauffeur in Lugo sprak geen Engels en mijn Spaanse vocabulaire beperkt zich tot wat ik ken van De Jeugd en Bassie en Adriaan. Met handen- en voetenwerk legde ik hem uit dat ik naar déze locatie op Google Maps moest. En ik denk dat we onderweg waren (of hij het echt begrepen had, moest ik natuurlijk nog met eigen ogen zien). Maar toen ontving ik een appje van de sanctuary. Sorry. Een noodgeval op de boerderij wat samenviel met familieproblemen. Dat ik over een week welkom ben.

 ‘Señor!’ pruttelde ik. De chauffeur zei iets terug, maar ik wist wederom niet wat. Ik was kennelijk zichtbaar overstuur, want hij stopte langs de kant van de weg en keek wat bezorgd over zijn schouder. Ik probeerde via Google Translate mijn situatie uit te leggen. Het concept van kost en inwoning leek me wat veelgevraagd, maar ik vatte samen dat ik zou gaan werken op een boerderij en dat de afspraak nu geannuleerd werd. Hij bracht me terug naar het busstation en hielp me mijn tas om te doen. Ik voelde hoe mijn rug nat werd, maar het was verrassend genoeg niet van angstzweet. Mijn waterfles was open gegaan.

Nu zit ik in een hotel en eet het zakje chips wat ik op het vliegveld had gehaald, maar wat van de buschauffeur niet mee de bus in mocht. Ik heb het zakje toen snel in het bagageruim van de bus gegooid en daar pluk in nu de vruchten van. Voor vannacht heb ik deze kamer. Er is een bed, een fijn badkamertje en wifi. Morgen is er ontbijt, en de koffie rook goed. Ik ga zo maar even douchen en daarna bedenken wat ik wil. Ik heb een bericht uitgestuurd naar een AirBnB waar ik goedkoop terecht zou kunnen voor een week, maar de eigenaar reageert nog niet. Ik weet eigenlijk nog niet zeker of ik hier een week wil blijven. Wat als ik over een week weer afgezegd wordt? Wat voor noodgeval is er gaande op de boerderij waar ik eigenlijk zou verblijven? Gekke ezelziekte?  

Aan de andere kant: waarom ben ik hier als ik niet voor dieren ga zorgen bij die sanctuary? Die plek was mijn doel. Ik heb geen speciale band met Spanje, ik spreek geen Spaans en mijn tas is veel te zwaar voor een pelgrimstocht. Ik ben hier omdat het me fantastisch leek om mijn tijd tussen de dieren te spenderen. Het was het beginpunt van een plan wat verder nog alle vormen mocht aannemen. Maar voor een vorm is wel degelijk een beginpunt nodig. Natuurlijk, toen ik net bij dat busstation zat te panikeren was er een stemmetje in mijn hoofd dat zei: nu wil ik naar huis. Maar ja. En dan? Wie A zegt, moet ook B zeggen. En ik heb zeker A gezegd, want ik zit al in Spanje. Op dit moment voel ik me zo overweldigd door alle dingen waar ik geen grip op heb, dat ik me eigenlijk wel kalm voel. Ben ik nu per ongeluk zen geworden? Of is dit doodgewone gelatenheid?

Voor nu dus helaas geen triomfantelijk verhaal over mijn succesvolle paniekvrije reis naar de ezelhemel. Maar wél een verhaal over mijn onsuccesvolle paniekerige reis naar een willekeurig hotel in Lugo, waar ik heerlijk zit te genieten van mijn zakje chips. Hoera! Adiós amigos!