De open armen van de Camino

‘Waar ben je begonnen met lopen?’
Het is één van mijn standaard vragen die ochtend. Ik sta bij El Oasis Primitivo, een rustpunt voor pelgrims die de Camino de Santiago lopen. Op een fris gemaaid veldje staan picknickbankjes met parasols, en op de tafel staat fruit en water op donativo, een soort fooienpot voor wie wil en kan betalen. Op mijn vraag antwoorden de meeste pelgrims dat ze zijn begonnen in Oviedo, wat betekent dat ze in Lugo halverwege zijn. Een aantal is begonnen bij de Franse grens. Die zijn vaak al weken onderweg.

Tegenover me zit een Duits meisje met haar korte blonde haar in twee strakke vlechten. Ze loopt altijd voorop, zegt ze. Ze komt altijd als eerste aan in de albergue, de hostels speciaal voor pelgrims. Ik vraag haar waar ze begon met lopen. 
‘Keulen.’
Ik kijk haar even verbijsterd aan. Ze noemde die stad net ook al, toen ik haar vroeg waar ze vandaan komt. Meent ze dit echt? Ik vraag haar hoe ze erbij komt om dit te doen. Ze lacht.
‘Ik wilde in 2020 de Camino de Santiago lopen, maar twee weken voor mijn vlucht ging de wereld op slot vanwege Corona. Toen had ik twee opties: ik kon wachten, of ik kon beginnen met lopen.’

De hele ochtend deel ik watermeloen, cantaloupe en bananen uit aan de wandelaars die voorbij komen. De oasis wordt gerund door D., de host van mijn AirBnB. Hij begroet iedere voorbijganger met open armen en een schaaltje vers gesneden meloen. Ik versta D. meestal niet en hij mij ook niet, maar toch woon ik momenteel in zijn huis en voel ik me op mijn gemak. Hij is vrolijk en praat enthousiast en uitbundig Spaans tegen me, ook als ik hem niet begrijpend aankijk. Zijn vrouw C. is daarin het tegenovergestelde. Ze spreekt redelijk Engels, maar doet dit heel voorzichtig en zachtjes. Ze lacht vriendelijk en een beetje verlegen, al hoor ik haar schateren als ze samen met D. is.

Ik werd hartelijk ontvangen door de hosts van mijn AirBnB. Toch verstopte ik me in eerste instantie veel op mijn kamer en sloop alleen naar buiten voor keuken- of toiletbezoekjes. Mijn aanwezigheid was alleen waarneembaar door gestommel en klapperende deuren, als een soort poltergeist. Deze ruimte wordt normaal vast gehuurd door normale, vrolijke mensen die de stad willen verkennen, niet door mokkende meisjes die zich opsluiten in de kamer, zo dacht ik. Was het niet vreemd voor hen dat ik hier zoveel was? En merkten ze dat ik contact uit de weg ging? Ik voelde me bezwaard en deed mijn best om onzichtbaar te blijven.

Op zaterdagmiddag stond ik, pruilerig en diep in gedachten, wat boodschappen uit te laden in de keuken. Ik werd op heterdaad betrapt door D. en C. Zo met z’n drieën in de kleine keuken kon een gesprekje niet langer uitblijven. Toen ter sprake kwam dat ik in Lugo was gestrand met liefdesverdriet, werden er acuut twee chocoladelavacakejes in de magnetron gezet. Of ik wijn wilde? Die avond maakte ik een wandeling met C. langs de rivier, en daarna werd ik uitgenodigd om D. na het weekend te helpen bij de Oasis. ‘Daar kun je kletsen met Nederlanders en Duitsers en Engelsen,’ zei D. En hij gebaarde met trage ronddraaiende bewegingen langs zijn hoofd en naar mijn kamer. Dat is veel beter dan daarbinnen zitten piekeren, bonita.

En hij heeft gelijk. Het is veel beter. Als het fruit bij de Oasis op is, rijden we tussen de heuvels door terug naar huis. De radio staat aan en D. en ik zingen mee met de Backstreet Boys. Hij geeft me een high five. Ik denk aan alle mensen die ik die ochtend heb ontmoet. De jongen uit Korea die steeds twee jaar spaart om opnieuw naar Spanje te vliegen en de Camino te lopen. De jongen uit Israël die een maand doorbrengt in ieder Europees land, en zich spontaan tot dit avontuur liet verleiden. De vrouw uit Florida die er na een leven vol wendingen over denkt om voorgoed naar Spanje te vertrekken. En het meisje uit Keulen, dat gewoon is begonnen met lopen.