In beweging met bagage

Ik sta in de supermarkt in Ourense om een smeersel te kopen voor de lunch. N. wacht ondertussen met onze backpacks op een bankje bij het busstation. Van de picknick in Chantada hebben we nog een stokbroodje en een halve empanada met appel over, en vanochtend heeft N. met indrukwekkende vindingrijkheid twee stukken pizza van gisteravond in het plastic zakje van de pruimen verpakt en in haar tas gestopt. We hebben ook nog een rol koekjes. Terwijl ik een bakje guacamole afreken, prijs ik me gelukkig dat ik niet al teveel tijd heb geïnvesteerd in het leren van Spaans. Morgen vertrek ik vanuit Vigo naar Portugal.

Mijn dagen in de ezelhemel zijn voorbij gevlogen. De wereld buiten de boerderij voelde afgelopen week eindeloos ver weg. Mijn neus raakte gewend aan de melange van wilde bloemen, laurier, tijm en mest die altijd in de lucht hing. Mijn armen raakten bezaaid met schrammen van het hooi en mijn kleren werden voorzien van een plakkaat ezel-, honden- en kattenhaar. Ik werd verliefd op de dieren, de bomen, de moestuin. Ik weet dat ik me als een vis in het water had gevoeld als de sfeer met eigenaar E. niet zo gespannen was geweest.

Inmiddels zijn we anderhalve dag weg van de boerderij en wat rest zijn de beurse plekken op mijn benen en de geur van mijn slaapzak, die op de valreep door een kat is ondergeplast. Maar gelukkig heb ik ook een leuk souvenir: ik heb N. als reisgenoot voor twee extra dagen. Ze reist met me mee naar Vigo om de zee te zien. Haar vertrek uit de ezelhemel is eerder dan gepland vanwege de situatie met E., en ik heb de kans aangegrepen haar mee te vragen. N. studeert in Leiden, net zoals ik dat een paar jaar geleden deed, en houdt net als ik van boeken en tekenen. Het is fijn om met iemand te kunnen kletsen, en net zo fijn om met iemand stil te kunnen zijn.

De bus is er elk moment. Ik smokkel de guacamole mee in een zakje van mijn bodywarmer en prop het brood en de koekjes in een klein tasje. De bus rijdt de bergen in en N. en ik eten de koekjes en bespreken gothic novels. Ik merk ineens hoe moe ik eigenlijk ben. De afgelopen nachten waren rusteloos. De wijziging van plannen heeft me toch niet onbewogen gelaten. Ik had gehoopt dat ik weken in de ezelhemel zou blijven. Dat ik rustig zou kunnen landen en de plek eigen kon maken. Tot mezelf kon komen. Ik had niet verwacht dat ik maar een week welkom zou zijn, laat staan dat ik op de eerste dag als een gek naar een nieuwe plek zou moeten zoeken.

Ik wil dapper zijn, het avontuur omarmen, doen alsof ik mijn schouders ophaal over hoe alles loopt. Maar ik voel nu dat mijn schouders even niet omhoog willen. Misschien komt het omdat er een tas van 17 kilo aan hangt. Of misschien komt het omdat ik op dit soort dagen pas echt het gewicht voel van de afgelopen maanden. De onzichtbare rugzak gevuld met verdriet, boosheid, spijt.

Vanuit de ezelhemel  berichtte ik via Workaway A. en G. Het is een stel met een jonge dochter, een handvol dieren en een flink stuk land in Portugal. Ze renoveren een traditioneel Portugees bakkershuis en bouwen een leven off the grid op. Uit hun reacties blijkt dat ik meer dan welkom ben om te komen helpen. Komende weken zal er een omheining gebouwd worden voor de schapen, en een bewateringssysteem voor de fruitbomen. Het klinkt fijn en leerzaam, en ik voel dat ik in beweging moet blijven om te voorkomen dat ik langzaam wegzak en vast kom te zitten. Ik boek een flixbus van Vigo naar Viseu, en besluit de totale reis in 3 dagen te maken om mezelf wat rust te gunnen.

De AirBnB in Vigo is 25 minuten lopen volgens Google Maps. Onze tassen zijn zwaar en ik voel hoe mijn benen verzuren als we de helling oplopen. Mijn buik doet pijn sinds de vette pizza van gisteravond en ik snak naar de pijnstillers die onderin mijn tas zitten. Ik wil huilen, genieten, lachen, mijn reisgenoot beter leren kennen, herinneringen maken, een week lang slapen. Ik wil niet morgenochtend al weer weg met de Flixbus maar ik wil ook niet blijven.

De AirBnB heeft een lift. Een ventilator. Een uitzicht op zee. Een grote karaf met water zonder de smaak van chloor. Buiten schittert de stad onder de Galicische zon, maar het bed is te comfortabel om te negeren. Morgen zal ik mijn rug rechten, mijn kin optillen, mijn rugzak omhangen en met een gezonde mix van realistische en hoopvolle verwachtingen naar Portugal vertrekken. Maar nu wil ik eerst een dutje doen en mijn rugzakken naast me neerleggen.