De weg naar Wenen

Ik wandel van de Arc de Triomf naar Barcelona Nord, het busstation. Rugtas, buiktas, schoudertas. In mijn linkerhand een herbruikbaar tasje met snacks voor in de bus en in mijn rechterhand een overvolle beker koffie van de bodega. Ik heb er ook een wat verdroogd uitziende croissant en een muffin gekocht zodat ik onderweg kan ontbijten. De koffie gutst over mijn pols en het zweet loopt over mijn gezicht. Ik heb geen handen vrij om wat dan ook weg te kunnen vegen dus ik loop zo stevig mogelijk door, koffie slurpend en druppend. 

De afgelopen week was ik in Madrid en Barcelona. Ik bezocht musea, schetste wat in mijn dagboek en als ik heimwee kreeg naar de afgelopen weken, zocht ik een park op om op blote voeten door het gras te kunnen lopen. Ik kwam erachter dat de groene vlakken op Google Maps in de stad meestal synoniem staan voor groepjes esthetisch opgestelde bomen. Bankjes, prullenbak, een grindpad met aan weerszijden struiken achter hekjes. Grasvelden zijn geen gegeven. Google Maps is bedrieglijk. 

De reis naar Lyon duurt 9 uur. Ik blijf er slechts 1 nachtje. Daarna ga ik door naar Turijn, en een paar dagen later naar Innsbruck. Op 24 augustus kom ik aan in Wenen. 

Wenen is geen willekeurige bestemming. Vriendin W. woont er, en geeft een feestje. Meerdere vrienden uit Nederland komen ook. Het maakt me emotioneel om te denken aan het weerzien. Het is idioot, want zo lang ben ik nu ook weer niet weggeweest. Maar na weken vol nieuwe mensen kijk ik erg uit naar vertrouwde gezichten en bekende stemmen. 

Maar er is ook een ander gevoel. Als Wenen de stip in de verte is, wat komt er daarna dan? Is de horizon een lijn waar je over kunt struikelen? En als ik val, waar kom ik dan terecht? 

Mijn missie voor deze zomer is voltooid. Naar verwachting ben ik in september in Nederland. Dan ben ik 3 maanden weggeweest. Ik heb watermeloen uitgedeeld aan pelgrims, stallen uitgemest, hekken gebouwd. Dieren geknuffeld, in rivieren gezwommen, gewandeld. Nieuwe mensen in mijn hart gesloten, en ook weer afscheid van hen genomen. Ik ben van Galicië naar Portugal gereisd, en reis nu van Portugal richting Wenen. Het was en is fantastisch. Het heeft me goed gedaan. Maar toch knaagt er iets. 

Wat wil ik nu precies? Op die vraag heb ik nog geen antwoord gevonden. Ik heb eraan gedacht om na september echt het ruime sop te kiezen. Tijd om de wereld verder te ontdekken. Maar terwijl ik momenteel van stad naar stad hop, realiseer ik me dat dit niet echt mijn wens is. Het is eerder iets wat voelt als een logische vervolgstap voor andere mensen dan voor mezelf. 

Maar wat dan? Terug naar Nederland? Permanent een plekje zoeken in mijn vertrouwde bubbel? Een baan zoeken om de huur mee te betalen en verder gaan op oude voet? Nee. Of althans: niet nu. Ik ben nog niet klaar met onderzoeken. 

Gelukkig zijn er ook dingen die ik wél heb ontdekt. Dat ik goed kan leven in een community, bijvoorbeeld. Dat had ik nooit van mezelf verwacht. Dat rituelen zoals zaterdagse boodschappen me rust geven. Dat ik niet veel nodig heb om me gelukkig te voelen. Dat gras me blijer maakt dan beton, en dat ik uren kan luisteren naar krekels en het geluid van stromend water. Het ecologische leven past niet alleen bij me op papier. Maar ik weet nu ook: dat langer op één plek zijn me blijer maakt dan veel reizen. En dat die plek niet per se in Nederland hoeft te zijn.

Het zijn allemaal flinters. Puzzelstukjes. Ik probeer er een geheel van te maken. Ik probeer te ontdekken welke verlangens van mezelf zijn, en welke van anderen. Wat wil ik? Hoe weet ik wat ik wil? Weten andere mensen wat ze willen? Bij het busstation staat een goedaardig uitziende oudere man. We glimlachen naar elkaar. Op zijn shirt staat in vlammende letters: HELL IS OTHER PEOPLE. Een schril contrast met zijn vriendelijke blauwe ogen en zijn diepe lachrimpels.

Misschien hoort zoeken erbij. Misschien moet ik op dit moment niet meer willen dan dat.