De wereld voelt vandaag als een onnodig vijandige plek. Het is even geleden dat ik me zo voelde. Ik heb het niet per se over vijandig in de zin van gewelddadige acties of haatdragend gedrag. Meer in de zin van de harde, luide en scherpe praktijken die vanzelf lijken te ontstaan als je veel mensen bij elkaar zet.
Ik schrijf dit vanuit een park in Innsbruck. Ik heb alvast besloten dat de omliggende bergen leuker zijn dan de stad. Maar ik ben te moe om ze te bewandelen, dus ik leg me neer in het gras en kijk naar de gekartelde horizon.
Morgen word ik 30. Ik had me voorgenomen er een speciale dag van te maken. Oostenrijkse gebakjes te eten, mijn eigen gezelschap te vieren, me fantastisch en fabulous te voelen. Dertig, sterk, onafhankelijk. Niet het eind, maar het begin van een tijdperk. Ik ben de kers op mijn eigen kuchen.
Helaas is deze kers is inmiddels een beetje murw gebeukt. Zo’n kers die dusdanig verdrukt is geraakt onder het gewicht van alle andere kersen dat je ‘m eigenlijk niet meer wilt eten. Beurs, gebarsten en vastgeplakt in een verloren hoekje van het plastic bakje.
Twaalf dagen, vijf steden. Het is overal heet en druk. Er is overal een Primark en een Starbucks. Er zijn overal brommers en bussen, elke motor z’n eigen irritante frequentie. Er zijn overal hippe mannen op racefietsen die je bijna aanrijden, kinderen die klinken als dieren in slachthuizen, kerkklokken die je eraan herinneren dat je over bepaalde dingen gewoon niks te zeggen hebt.
Ik voel me doelloos. Ik heb geen zin om weer een museum te bezoeken of door een stadshart te wandelen. Ik wil niet wéér een cappuccino gaan drinken. Ik wil niet meer met een grote tas rondlopen en voor de honderdste keer de slaapzak – die ik al 3 maanden meezeul en niet gebruikt heb – over straat zien rollen omdat die niet goed vast zat.
Het helpt niet dat ik gisteren urenlang moest overbruggen op een schimmig, naar urine stinkend busstation in Milaan. Dat een schattig Italiaans meisje haar middelvinger naar me opstak toen ik naar haar glimlachte. Het helpt ook niet dat de airbnb in Innsbruck – die ik rond middernacht bereikte na een hele dag reizen – naast een drukke weg lag. En geen goede gordijnen had. Misschien dat de wereld iets minder vijandig zou voelen als ik had geslapen. Misschien ben ik het zelf, die vandaag vijandig is.
Morgen word ik 30, en wijsheid komt met de jaren zeggen ze. Ik verwacht alvast een stortvloed aan nieuwe inzichten als cadeautje aan mezelf.