Ik zit bij mijn ouders aan de keukentafel. Mijn moeder en ik hebben net verhuisdozen klein gevouwen en in een IKEA-tas gepropt. Straks vertrek ik naar Den Haag om mijn laatste spullen uit het huis van mij en mijn ex te verhuizen. Op mijn laptop staan meerdere tabbladen open met vacatures. Het voelt gek: ik sta op het punt de deur naar mijn vorige leven achter me dicht te trekken, terwijl ik tegelijkertijd nog niet weet welke nieuwe deur open zal gaan.
Mijn telefoon licht op. Ik herken de naam van een recruiter waar ik vorige week een aantal keer mee gebeld heb. Ik heb een goed gevoel over onze gesprekken en de teksten van mijn vorige baan die ik heb meegestuurd. Ze heeft me voorgesteld bij een bedrijf waar ik mogelijk aan de slag kan als copywriter. Ik neem op in de hoop dat ze goed nieuws voor me heeft.
Het tegenovergestelde blijkt waar. De werkgever heeft mijn blog gelezen, en is daarvan geschrokken. Uit de stukken komt naar voren dat ik ‘zoekende ben in het leven’. Ze vragen zich daarom af of ik wel klaar ben voor een nieuwe uitdaging. Ook de recruiter zelf vond de tone of voice van mijn stukken moeilijk te rijmen met de energieke en gezellige gesprekken die ze met mij gevoerd had.
Ik ben verbaasd. Ik solliciteer op uiteenlopende functies, maar de meeste daarvan hebben iets met tekst en schrijven te maken. De afgelopen jaren schreef ik onder meer commerciële content, wetenschappelijke artikelen, informatieve teksten, social media posts en interviews voor allerlei partijen. Overigens zelden met mijn naam eronder. Maar ik schreef óók fictie, theaterteksten en persoonlijke stukken. Vandaar dat deze website op mijn CV en LinkedIn te vinden is.
En ik schrijf hier inderdaad over mijn persoonlijke zoektocht van de afgelopen maanden. Mijn relatie liep stuk, waardoor ik mijn huis kwijtraakte. Omdat ik ook al een tijdje twijfelde over mijn baan, besloot ik in de chaos voor mijn passie te kiezen. Ik nam ontslag, ging drie maanden op reis, en schreef stukken over mijn ervaringen en levensvragen. Ik reflecteer in deze stukken ter plekke op zowel mijn fysieke als innerlijke reis. Een artistieke uitdaging waar ik tot nu toe veel heb uitgehaald.
Jezelf onder de loep nemen is de meeste schrijvers niet vreemd. Veruit de meeste van ons werken in ieder geval voor een deel met hun eigen ervaringen, en er zijn legio makers die zichzelf uitsluitend als uitgangspunt nemen. Ook ik schreef al eerder over mezelf. Een essay over introvert zijn, een reeks stukken over irreële angsten en zelfs als puber blogde ik al over mijn belevingswereld. Dat ik daarnaast prima in staat ben om allerlei andere content te schrijven, mag blijken uit mijn CV en overige referenties.
Door het gesprek met de recruiter heb ik even getwijfeld mijn werk van de afgelopen maanden offline te zetten. Kennelijk is het ongeloofwaardig dat ik gezellig en energiek kan zijn in een professionele setting, terwijl ik daarnaast ook schrijf over de meer existentiële vraagstukken in mijn leven.
Toch voelt dat wrang. Als ik dergelijke stukken zou kunnen verkopen, zou er namelijk geen vuiltje aan de lucht zijn. De Happinez en Flow staan vol columns over zingeving. Eva Hoeke had deze week nog een luchtige column in VK Magazine over haar midlifecrisis, en de veelgeprezen Édouard Louis schreef vijf boeken vol over zijn zelfonderzoek. Om nog maar te zwijgen over werk als bijvoorbeeld dat van Kluun.
Ik wil niet beweren dat mijn schrijfwerk in de buurt komt van dergelijke schrijvers. Maar aan de andere kant: je moet als auteur ergens beginnen. Is dit niet de realiteit van vele creatievelingen? Overdag logo’s ontwerpen, ’s avonds stormachtige olieverfschilderijen van de innerlijke wereld maken. Doordeweeks muziekdocent, zaterdag alle emoties eruit op de bühne. Postbezorger, conciërge of nachtbewaker, en in de vrije tijd die dichtbundel schrijven. Veel van ons hebben een ‘normale’ baan terwijl we ondertussen ook aan de weg timmeren als maker, omdat we niet van de kunst kunnen (of willen) leven.
Deze blog is het bewijs van veel dingen. Enerzijds van zoeken, voelen, reizen. Vragen stellen en nog niet alle antwoorden weten. Van emotionele verwerking met creatieve expressie combineren. Maar aan de andere kant ook van doorzettingsvermogen, uitdagingen aangaan (!) en kalm handelen in stressvolle situaties. Van 25 uur per week fysiek werk in Spanje en Portugal, en daarnaast nog twee keer per week een coherent stuk publiceren. En van de skills die ik in huis heb: taalgevoel, een vlotte pen, en redactievaardigheden.
Mijn plan voor nu? Blijven schrijven. Over dertig en onverhoopt vrijgezel zijn, nieuwe uitdagingen aangaan, zoeken naar antwoorden. En blijven solliciteren, zodat er in ieder geval één belangrijk vraagstuk opgelost wordt. Ik hoop dat mijn sollicitatiebrieven terecht komen bij mensen die snappen dat ik zowel de mijmerende schrijfster als de professionele energieke copywriter ben. En dat het één het ander niet uitsluit, maar juist verrijkt.