Ezels, katten, onverwachte wendingen

Ik wacht mijn dagen in Lugo af tot het 22 juni wordt. Dan ben ik eindelijk echt welkom in de ezelhemel. Die datum is overigens het laatste teken van leven wat ik van sanctuary-eigenaar E. heb gekregen. Communicatie blijkt niet zijn sterkste kant. De vinkjes op whatsapp blijven plotseling grijs, alsof hij zijn telefoon al dagen niet geopend heeft. De noodsituatie waarover hij appte moet dus wel een echte zijn, hou ik me voor.

Maar de radiostilte maakt me ook opstandig. Ik ben verdomme speciaal naar Spanje gekomen om bij deze sanctuary te werken. De reviews zijn lovend, de instagramfoto’s prachtig. Een kennis is er al eens geweest en heeft de plek aangeraden. Wat er ook aan de hand is, ik moet en zal erheen. Dus zodra 22 juni aanbreekt, stap ik met mijn zware rode backpack in een taxi. Ik heb – onder het mom van een kinderachtig ‘koekje van eigen deeg’ – dit keer geen appje gestuurd dat ik onderweg ben. Wat de crisis ook is, ik laat me niet nog een keer afschepen. Het adres en de datum heb ik immers al. Afspraak is afspraak.

Ik stap uit de taxi en herken wat ik zie van de foto’s. Groene heuvels, ezels, katten en een mintgroen gebouw waar direct een deur open gaat. Een meisje steekt verbaasd haar hoofd naar buiten. Achter haar verschijnen nog twee gezichten. De andere vrijwilligers, begrijp ik. Ik ben opgelucht. Het hek wordt voor me geopend en ik zwaai een laatste keer naar de chauffeur. Ik kan het nog haast niet geloven. Ik heb mijn bestemming eindelijk bereikt.

Het mintgroene gebouw doet van binnen denken aan een studentenhuis. In de hal staat een rij schoenen, twee deuren leiden naar de slaapkamers. Aan de linkerkant bevindt zich een keuken met een groot kookeiland om aan te koken en te eten. De meisjes nodigen me uit om te komen zitten. De tafel staat nog vol met de restanten van een uitgebreide lunch en ze bieden me pasta, toast en koffie aan. Ik heb in de taxi al twee kleffe bagels gegeten, maar zeg geen nee tegen verse koffie. Terwijl ik drink en over koetjes en kalfjes praat, observeer ik mijn tafelgenoten. Ik lees op hun gezichten dat ze niemand verwacht hadden. De sfeer is vreemd. Het voelt alsof ik in een reality show zit, en ik een weggestemde kandidaat ben die onverwachts terugkeert. Ik probeer uit te vissen wat er gaande is, maar begrijp dat ik voor echte duidelijkheid over mijn verblijf beter met E., de eigenaar kan praten.

Niet veel later sta ik met hem in dezelfde keuken. Het is niet persoonlijk, zegt E. Maar hij wil stoppen met Workaway, het platform waarop ik hem benaderd heb. Hij heeft al een aantal maanden slechte ervaringen met de vrijwilligers, en wil zo snel mogelijk op zoek naar oudere, permanentere krachten. Gisteren heeft hij aangekondigd dat deze meiden de laatste groep Workawayers zijn. Ik vermoed dat hij vergeten was dat ik nog zou komen. Ik kan blijven tot de anderen weggaan, zegt hij, maar hij weet nog niet of hij me een langer verblijf kan aanbieden.

Van de anderen heb ik gehoord dat er eigenlijk nog iets anders gaande is. Blijkbaar ben ik niet de enige in de ezelhemel met een gebroken hart: ook E. gaat door een break-up. Sinds vorige week, hoor ik van de meiden. De crisissituatie waarover hij me appte blijkt geen gekke ezelziekte, maar een stukgelopen relatie.

Misschien komt het omdat ik inmiddels gewend ben geraakt aan de grilligheid van de afgelopen maanden. Of omdat ik me kan voorstellen hoe een stukgelopen relatie je wereld op losse schroeven zet. Ik ben teleurgesteld over de situatie, maar ik kan het niet opbrengen om boos of verontwaardigd te zijn. Een paar weken geleden was ik ook amper in staat appjes te beantwoorden, en inmiddels ben ik halsoverkop naar Spanje vertrokken. Wie ben ik om iemand te veroordelen die dit soort gevoelens moet combineren met de verzorging van 100 dieren en een huis vol vrijwilligers?

Ik kan een week blijven, en besluit er het beste van te maken. Ik ga lekker werken, dieren knuffelen, en opnieuw mijn plannen bijsturen. Het is wat het is.

Die middag help ik bij de stallen. De andere vrijwilligers blijken al gauw goed gezelschap. Ze zijn slim, gezellig en hebben stuk voor stuk een heerlijk gevoel voor humor. Na het werk doe ik een halve poging mijn tas uit te pakken in de kamer die ik deel met N. Ondertussen bakt F. koekjes en het huis vult zich met heerlijke geuren. We eten ons misselijk terwijl we rondom het kookeiland zitten en kaartspelletjes spelen. Daarna kookt P. vegan leczo met kruiden en een gigantische courgette uit de tuin. We drinken wijn uit een kartonnen pak en giechelen en proosten. We bespreken true crime podcasts en zeggen veel te vaak dat dit scenario een goed begin van een horrorfilm is. Vier vrolijke vrouwen op een afgelegen ezelboerderij. Ik kan erom lachen, want zo voelt het helemaal niet. Eerder als een tragikomische Spaanse filmhuisfilm waarin de onvoorspelbaarheid van het leven een glansrol speelt.