Dingen die ik niet gedeeld heb

Er zijn dingen die ik niet heb verteld. Hier, op deze blog, bedoel ik. Ik heb niet verteld over de nacht dat de twee honden een das doodbeten. En ook niet over het gevecht wat ze de ochtend erna om de buit hadden toen A. de probeerde het dier te begraven. Rupert loopt al een hele week met een kap om zijn nek. Maar hij kwispelt inmiddels wel weer naar Bear.

Ik heb ook niet verteld over de zoete stevige perzik die ik rechtstreeks uit de boom heb gegeten. Of over de kittens, of over kleine J.’s modderige verfpaletje, of over mijn sandalen waarvan de zolen loslaten.

Ik heb niet verteld over de vallende ster die zo lang duurde dat drie mensen hun hoofd konden omdraaien en de ster nog altijd zagen vallen. Of over de slappe lach die ik had om de textuur van chocotoffs. En ik heb ook niet verteld over alle momenten dat ik even alleen was en zomaar begon te huilen, om snel als een klein kind mijn snot en tranen af te vegen als ik voetstappen in de buurt hoorde.

Eén van de lastigste dingen aan het schrijven van deze stukjes is het feit dat de het leven me vaak inhaalt terwijl ik schrijf. Ik begon dit project vastbesloten: ik ga eerlijk zijn. Ik heb behoefte aan transparantie. Ik ga beschrijven hoe het echt is, hoe het met me gaat, wat ik meemaak. Ik ga mijn reis niet mooier maken dan het is.

En dat doe ik ook. Ik doe echt mijn best om eerlijke verhalen te vertellen. En alles wat ik tot nu toe heb geschreven, is me echt overkomen en heeft ook echt zo gevoeld. Maar tegelijkertijd gebeuren er ook andere dingen en voel ik ook andere gevoelens. Dat ik het ene verhaal opschrijf, betekent niet dat er geen ander verhaal naast bestaat.

Ik ben nooit goed geweest in het bijhouden van dagboeken. Gewoon noteren wat er gebeurt is moeilijk. Ik ben tijdens het noteren al bezig een verhaal te vertellen aan mijn toekomstige zelf. Ik ben me ervan bewust dat mijn latere ik de notities gaat lezen en ik wil dat het de moeite waard is. Ultieme ijdelheid, natuurlijk.

En dat gebeurt hier ook. Ik zou niet graag een stuk online plaatsen zonder duidelijk begin of eind. Dus meestal is dit het proces: er gebeurt iets, of ik merk iets op, en besluit dat ik daarop wil reflecteren. En daarna kies ik de elementen die ik wil belichten om het verhaal rond te maken. Ik kan niet alles beschrijven, dus ik maak keuzes. Dat is niet per se goed of slecht, het is gewoon iets wat altijd gebeurt als iemand een verhaal vertelt. Het is het bewerken van het ruwe materiaal, net zolang totdat er een rode draad ontstaat.

Door het rangschikken en sorteren van de feiten neemt het verhaal een bepaalde toon aan. Ik schrijf om mezelf gerust te stellen en mijn emoties te monitoren. Ik wil dat het goed met me gaat en ik wil persoonlijke groei ervaren. Die wens beïnvloed hoe ik naar de wereld kijk, en dus ook de keuzes tijdens het schrijven. Daardoor kom ik meestal in een hoopvol narratief terecht. De verhalen gaan over mijn nieuwe inzichten, de dingen die ik voor mezelf geleerd heb. Kijk, zeg ik daarmee tegen mezelf (en tegen de wereld). Kijk, het gaat steeds beter.

Ik merk dat die onderwerpen ook resoneren bij mensen die mijn stukken lezen. En als ik eerlijk ben moedigt dat me ook weer aan om voor die benadering te kiezen. We houden allemaal van een feel good story, dus waarom zou ik niet over mijn hoopvolle ervaringen schrijven?

Mijn laatste stuk gaat over me thuis voelen. En die ervaring is echt. Er is niets gelogen aan wat ik vorige week heb geschreven. Maar het schrijven van een stuk duurt een paar dagen, en tegen de tijd dat ik op ‘publiceren’ klikte, voelde ik me grieperig worden.

Dagen van over de dertig graden. En dan wonen in een tent, geen warme douche tenzij je een vuur maakt of de zon op de watertank staat. Geen supermarkt op loopafstand om een sapje te halen, geen waterkoker voor thee, geen onbeperkte elektriciteit om de dagen met Netflix door te brengen. Toen ik eenmaal met mijn familie aan de telefoon hing, heb ik hard gehuild. Om mijn spierpijn, om mijn hypochondere gedachten, om het weg van huis zijn, om het leven wat niet meer van mij is. Om alles wat ik achter heb moeten laten.  

En ondertussen stromen dan ook de lovende reacties op mijn blog binnen. Een verhaal wat ineens door een ander lijkt te zijn geschreven. Ik voel me een oplichter. Ik ga twijfelen aan mezelf. Maak ik dingen mooier dan dat ze zijn? Doe ik me groter voor dan ik ben? In ieder geval lopen de verhalen die ik presenteer niet altijd synchroon met de realiteit die ik beleef. En dat is soms best lastig.

Vandaar mijn behoefte om – opnieuw via een blog – te reflecteren. Het bloggen is als een medicijn voor me, maar aan het publiekelijk delen van verhalen zitten ook bijwerkingen. Ik denk dat zelfcensuur (of de angst daarvoor?) er eentje van is. Ik wil zélf graag dat het goed met me gaat. Het is blijkbaar belangrijk voor me om sterker te zijn dan mijn verdriet. Ik wil winnen van mijn negatieve emoties, en misschien probeer ik dat soms wel te bewijzen door deze stukken te schrijven.

Maar alle andere emoties, alle momenten die ik niet deel, alle andere verhalen: die bestaan ook nog. Even echt, even aanwezig. Ik zou willen soms willen dat de realiteit een duidelijke rode draad  had, of een helder begin en eind. Maar dat soort constructies bestaan alleen op papier.