Het is zaterdag. Gisterochtend zat ik nog in een shirt van mijn vader aan de keukentafel bij mijn ouders. Ik schreef een laatste mailtje aan mijn collega’s. Daarna hees ik een grote rode backpack – geleend van mijn zus – op mijn rug en vertrok naar het huis waar ik de afgelopen drie jaar heb gewoond.
En nu zit ik hier. Op de bank ligt kleding uitgestald. Naast de stoel staan blubberlaarzen die ik nodig schijn te hebben (hoe moeten die ooit in die tas?). Op tafel ligt de verpakking van een vegetarisch saucijzenbroodje en een iced mocha latte. De wasmachine ratelt. Ik open de site van Workaway om nog één keer te checken of ik echt geen beddengoed hoef mee te nemen.
Een maand geleden had ik nog een partner, een huis en een baan. Het grote mensen totaalpakket. Alle vinkjes afgecheckt. Tot de eerste dominosteen viel, en daarmee ook meteen de de tweede. Ik had de derde – mijn baan – nog kunnen redden. Maar ik heb besloten om ook dat steentje te laten vallen. Om te kijken wat er tevoorschijn zou komen als ik alles zou laten gaan. Loslaten, achterover leunen en naar de onthulling kijken.
Nog vijf dagen en ik zit in het vliegtuig.
Dit is de derde keer dat ik een reis plan. De eerste keer wilde ik in mijn eentje gaan interrailen door Europa. Ik was denk ik 21, ik had met hakken over de sloot het eerste jaar van mijn studie gehaald. Ik had wat geld gespaard, en zat elke avond op mijn computer thuis te kijken naar treintijden en routes uit te stippelen met Google Maps. Ik voelde me dapper omdat ik dit wilde. Ik verwachtte dat het goed voor me zou zijn. Uiteindelijk ging het gespaarde geld op aan een familievakantie naar Amerika. Om onduidelijke redenen was dat direct een gelegenheid om mijn solo interrailplan voorgoed in de ijskast te zetten en nooit meer te ontdooien. Het was alsof ik ergens opgelucht was. Misschien was het toch niets voor mij. Misschien was het maar beter zo.
De tweede keer was ik al een stapje verder. Mijn ex-partner en ik hadden tickets geboekt naar Zuid-Amerika. Twee maanden, drie landen. Duolingo op de telefoons. Van mijn werk kreeg ik een Lonely Planet als afscheidscadeau. De relatie strandde. Opnieuw was er een vaag soort opluchting dat ik niet op reis hoefde. Ik vertelde mezelf dat ik misschien te graag iets wilde zijn wat ik eigenlijk niet was. Dat ik een fantasiebeeld had gecreëerd van mij en mijn toenmalige partner. Ik wilde graag dat we zulke mensen zouden zijn. Of vooral: dat ik zo’n mens zou zijn. Een cool persoon die het avontuur zou aandurven. Stoer, onbevangen, chill. De tickets konden niet terug. Twee lege stoelen staken de Atlantische Oceaan over.
Poging drie is nu. En ik denk dat het dit keer gaat lukken. Ik ga echt. Ik heb een rugzak, een vliegticket naar Spanje en afspraak bij een sanctuary voor verwaarloosde ezels en andere dieren waar ik mijn handen uit de mouwen ga steken. En ik heb vooral geen excuus om het niet te doen. Geen comfortzone om in terug te kruipen. Ik weet nog steeds niet zeker of dit een dom of een briljant plan van me is. Ik weet ook niet zeker hoe lang ik wegblijf. Of ik het vol kan houden. Of dit eigenlijk (n)iets voor mij is. Maar daar kom ik vanzelf achter. Eindelijk. En daarover zal ik schrijven op deze blog.
Voor nu: hop, aan de slag, kijken hoeveel paar sokken er in een blubberlaars passen. En of die laars dan ook nog in de backpack past.
PS: Mocht je je afvragen: vrouw, is het nu echt nodig om hierover te schrijven en al deze persoonlijke informatie de wereld in te slingeren? Het korte antwoord is: ja, dat is nodig. En het lange antwoord is: ja, dat is nodig omdat het me helpt om erover te schrijven. En ik weet uit eigen ervaring dat mensen het fijn vinden om zichzelf gerust te stellen via verhalen op het internet. Ik weet 100% zeker dat ik niet de enige ben die nachtenlang levensvragen aan Google stelt. Dus ik schrijf (behalve voor familie en vrienden) ook voor alle mensen die iets moeten loslaten, of dat proberen. Voor iedereen die in een rare fase zit en denkt: wat nu. En voor iedereen die ooit om wat voor redenen dan ook vrede moest sluiten met de rare afslag die het leven onverwachts nam. Die zullen dan deze verhaaltjes lezen en denken: goh, wat een goed plan. Of: goh, maar goed dat ik in ieder geval niet aan zo’n raar impulsief plan ben begonnen toen ik in een crisis zat. Allemaal goed, iedereen welkom.
PS2: Mocht je je afvragen: wat is deze random website? Ik ben een tijd actief geweest als zzp’er en dit was ooit bedoeld als een plek waar opdrachtgevers me konden vinden. Officieel ben ik nog steeds zzp’er, elke drie maanden vertel ik braaf aan de belastingdienst dat ik weer niks verdiend heb. Ik betaal al heel lang om deze website in de lucht te houden, want dat was ook weer zoiets wat ik niet los durfde te laten. Maar nu dacht ik: hee, handig, ik heb nog een website. Lekker recyclen.